Het Verhaal Achter Dit Gezicht

Een rode neus, doorweekte haren, droge lippen en wallen onder de ogen… Er lijkt een traan over haar wang te rollen, maar later blijkt dit een regendruppel te zijn. Als een verzopen katje kijkt dit meisje zielig voor zich uit. Maar waarom? Dat kan ik je haarfijn uitleggen, want dit meisje? Dat ben ik. *plottwist*

Dit verhaal gaat eigenlijk vooral over reizen: de reis van een student. Het begon allemaal op een niet zo zonnige en vroege ochtend. Ik werd niet wakker van vrolijk tjirpende vogels, ook niet van een zon die door mijn gordijnen heen scheen, maar ik werd wakker van mijn eigen nies. En dat was niet de eerste keer die nacht. Ik was, en ben, stront verkouden. Dat is frustratie één. Maar een geluk bij een ongeluk: mijn wekker stond niet goed, dus als ik mezelf niet wakker had gesnotterd was ik ook niet op tijd op school gekomen. Daarmee komen we meteen bij frustratie twee: mijn reis naar school. Deze reis bestaat uit meerdere frustraties, te beginnen met frustratie 2.1: de kletterende regen die met bakken uit de hemel viel. Op zich geen probleem, maar het begint een ergernis te worden wanneer je er met je fietsje doorheen moet. Al helemaal als dit vervolgens betekent dat je de hele dag met kletsnatte kleding moet rondlopen. Al hélémáál als je ook geen waterdichte schoenen aan hebt en je de hele dag met klotsende poten rond mag lopen. AL HELEMAAL als je een paar weken hiervoor besloot een pony te knippen en nu tot de conclusie komt dat dit met het Nederlandse weer niet zo’n goed plan is geweest. Als je een pony hebt begrijp je precies wat ik bedoel. Gelukkig is het fietsen op een gegeven moment klaar en mocht ik de lekker warme trein in. Het was gelukkig niet druk, dus daar kan ik me deze keer niet over frustreren (maar geen zorgen, ik vind altijd wel een nieuwe frustratie). Toen ik een stoel had gevonden zonder koffievlekken, kranten of scheuren voelde ik me al wat comfortabeler worden. Ik deed mijn kletsnatte sjaal af zodat mijn gezicht lekker op kon drogen. Tegenover mij zat een man in pak (yep, frustratie 2.2). Droog natuurlijk. Mannen in pakken worden nooit nat door de regen. Helaas ben ik geen man in pak, dus ging ik verder met niezen, snotteren en alles wat daarbij hoort. Dit resulteerde in 15 verschillende frustrerende gezichten van mijn overbuurman. Hij kan makkelijk praten, hij is een man in pak. Maar ik neem hem niets kwalijk, hij zocht ook maar wat om zich over te frustreren.

Ik zal niemand vervelen met mijn schooldag. Deze was lang en vermoeiend, maar wel enigszins nuttig voor het project. Voor mijn snotneus was deze schooldag minder nuttig en mijn snotneus was ook niet bepaald nuttig voor deze schooldag. Sorry studenten waar ik mee samenwerk, het was niet zo appetijtelijk om vandaag tegenover me te zitten.

Na de schooldag is het natuurlijk weer tijd om aan de twee uur durende reis terug naar huis te beginnen. Ik had me voorgenomen om deze reis nuttig in te steken door aan mijn paper te werken. Ik neem mezelf dit vaker voor, maar het gebeurt niet vaak dat ik het dan ook daadwerkelijk doe. Deze keer was niet anders, dus ik zat in de trein naar de weilanden buiten te staren. Het was spits en ik zat in de stiltecoupé. Het gebeurt niet vaak, maar deze keer was de stiltecoupé daadwerkelijk stil tijdens de spits. Helaas, want na elke nies zag ik steeds wat hoofdjes omhoog springen van de schrik. Vandaar dat ik maar zoveel mogelijk naar buiten probeerde te kijken. Maar helaas werd ik ook van het naar buiten kijken niet veel vrolijker. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe harder ik de regen hoorde tikken op de ramen. Dat is waarom ik toen maar besloot om muziek te gaan luisteren. Eenmaal op station aangekomen moest ik er toch aan geloven: de weg naar huis. De lange, natte weg naar huis… Niet te vergeten: inclusief omleiding. Dit verliep vrijwel hetzelfde als de heenweg. Toen ik met klotsende poten de voordeur open deed was de verlossing daar: thuis! Thee, een heet bad, dekens, haardvuur, warmte… Ik had het overleefd. Ik kon nu lekker in mijn warme bedje aan school verder werken. Maar voordat ik daaraan begon was ik nog gefrustreerd. Hoe kon ik dit nou leuker maken? En dat bracht mij bij deze blogpost, lekker frustraties van me afschrijven. Natuurlijk niet zonder foto van mijn gefrustreerde doorweekte gezicht. En zo eindigt het verhaal achter dit gezicht.

Waarom ik dit deel? In een artikel van een paar weken terug had ik beloofd om ook wat meer persoonlijke blogposts te gaan plaatsen. Dus bij deze leek dit mij een uitgesproken kans om mijn frustraties van de dag even van me af te schrijven. Misschien vind ik dit vooral zelf te leuk, aangezien er vervolgens lappen tekst op Koffie Met Peper staan.

Leuk of saai? Laat het me weten!

NU TIJD VOOR NETFLIX <3 😀